Od momentu formalnego założenia szczepu w sierpniu 1976 roku było oczywiste, że sukces tego przedsięwzięcia będzie zależał zarówno od umiejętności i zaangażowania założycieli, jak i od reakcji najbliższego otoczenia. Już w momencie podejmowania decyzji o budowie środowiska harcerskiego udział w nim miały osoby, które ten projekt wsparły swoim autorytetem i wręcz stworzyły warunki do jego realizacji.
Szczep organizował się przy Zbiorczej Szkole Gminnej, którą wówczas kierował śp. Józef Heliasz. Jego życzliwość i udzielana pomoc stworzyły oparcie dla młodej kadry szczepu. W szkole od samego początku wspierała nas hm. Marta Borkowska, która prowadziła tam już wcześniej drużynę zuchową.
Pierwszy sprzęt (2 namioty typu NS oraz początki wyposażenia pionierskiego) sfinansowała nam gmina, dzięki wsparciu ówczesnego Naczelnika Miasta i Gminy Niepołomice Józefa Dziadonia. Przez kolejne lata wsparcie ze strony gminy było nieocenione, szczególnie podczas organizacji akcji obozowych. W tamtych latach zakupy wielu nawet podstawowych artykułów żywnościowych były limitowane. Dzięki Urzędowi Miasta otrzymywaliśmy
przydziały na zakup cukru, konserw mięsnych z akcji żniwnej, czy talony na zakup paliwa. Podobną życzliwość okazał nam ówczesny Gminny Inspektor Oświaty i Wychowania w Niepołomicach śp. Władysław Ptak. Pierwsze zimowisko w Struży rozliczyliśmy w Inspektoracie Oświaty pobierając wcześniej z jego kasy zaliczkę w kwocie pokrywającej całość kosztów. Pierwsza harcówka, zakupy nowego sprzętu, użyczanie transportu to również efekty osobistego zaangażowania się w budowę naszego środowiska przez wspomniane wyżej osoby.
Rozwój organizacyjny i metodyczny szczepu sprawił, że wyszliśmy poza teren szkoły a naturalnym miejscem dla naszej aktywności stała się Puszcza Niepołomicka. Nie byłoby to możliwe bez współpracy z leśnikami. Trzeba tu wymienić ówczesnego nadleśniczego Tadeusza Iżabka oraz leśniczego Henryka Arleta. Od 1989 roku koło leśniczówki Hysne rozpoczęły się złazy zastępów, co roku wiosną sprzątaliśmy Puszczę Niepołomicką oraz braliśmy
udział w sadzeniu lasu. W kolejnych latach użytkowaliśmy powierzoną nam przez Henryka Arleta gajówkę na Poszynce, a później nieistniejący już dziś „domek pszczelarzy” w samym sercu puszczy. W listopadzie 1979 roku do grona instytucji wspierających szczep dołączył Zakład Transportu Przemysłu Drobiarskiego, który dzięki zaangażowaniu swoich dyrektorów – śp. Mariana Ferstera i śp. Wiesława Bieniasza stał się naszym zakładem opiekuńczym.
Uroczyste podpisanie umowy pomiędzy szczepem a zakładem odbyło się w sali gimnastycznej Zbiorczej Szkoły Gminnej. Życzliwie angażował się też we wsparcie Szczepu ówczesny dyrektor Zakładów Drobiarskich w Niepołomicach śp. Wiesław Żarnik.
Szczególnie organizacja akcji obozowych wymagała współpracy z zewnętrznym otoczeniem i poszukiwania wsparcia.
Naturalnymi sojusznikami okazali się przedstawiciele rodziców. Szczególnie ważne było i jest do dziś, właściwe prowadzenie kuchni. Pierwszą obozową kucharką była śp. Janina Lisiecka, którą wspierał jej mąż śp. Józef Lisiecki. Swoim autorytetem społecznika i wieloletniego dyrektora liceum w Niepołomicach wspierał nas od początku śp. Tadeusz Biernat. Natomiast jego syn Janusz Biernat, prowadzący wówczas w Niepołomicach księgarnię, stał się nieformalnym liderem grona przyjaciół. Na użytek tej grupy rodziców zaczęliśmy używać nazwy Koło Przyjaciół Harcerstwa (KPH) przy szczepie „Puszcza”, a Janusza Biernata obdarzyliśmy tytułem przewodniczącego KPH. Rolę tę pełnił on do 1990 roku.
Oprócz wymienionych: Józefa Heliasza, Władysława Ptaka, Józefa Dziadonia, Henryka Arleta, Tadeusza Biernata i Janusza Biernata w gronie  szczególnie zaangażowanych w tym okresie znajdowali się również Marta Borkowska, Tadeusz Jasonek, Janina i Józef Lisieccy, Grażyna Siwek, Daniela Łysek, Krystyna Dudzik, Andrzej Klima, Mirosław Kudelski, Elzbieta Zimnal, Emilia i Ryszard Tryjańscy.
Na przestrzeni lat 1979–2010 osoby szczególnie zaangażowane we wsparcie
i budowę środowiska szczepu zostały wyróżnione honorową odznaką „Pomocne
ręce”. Dziś lista laureatów tego odznaczenia liczy 98 nazwisk, niestety dziewięcioro
spośród nich odeszło już na wieczną wartę. Pierwsza próba formalnego powołania
Koła Przyjaciół Harcerstwa odbyła się w lutym 1981 roku. Niestety, jak czytamy
w kalendarium szczepu „na spotkanie oprócz kadry szczepu i dyrektora Wiesława
Bieniasza przybyło tylko czworo rodziców”.
Tak więc w latach 1980–1990 używaliśmy nazwy KPH dla grona rodziców i sympatyków, chociaż środowisko to nie stworzyło żadnej formalnej struktury.
Sytuacja, jaka zaistniała po podjęciu w 1990 roku decyzji przez ówczesną kadrę o rozwiązaniu struktur szczepu, skłoniła grono byłych instruktorów do podjęcia działań, w celu zapobieżenia dezintegracji środowiska. Uznano, że takim narzędziem pozytywnego wpływu na środowisko
szczepu może być KPH. Jednak wymagało to sformalizowania działania tej struktury.
W efekcie w dniu 10 marca 1990 roku odbyło się pierwsze protokołowane walne zebranie KPH. Uchwalono Statut przygotowany przez Wojciecha Wróblewskiego i powołano zarząd w składzie: Stanisław Kracik – przewodniczący, Maria Rabiej, Barbara Post, Andrzej Klima, Jadwiga Kracik, Tadeusz Ślusarczyk, M. Porąbka, Wanda Pilch-Dobrowiecka, Maria Sondel, Janina Cioś – sekretarz i Jakub Paluch. Od września tego roku w związku z samorozwiązaniem się struktury szczepu, KPH przejęło z konieczności opiekę nad całym majątkiem środowiska. Pierwszym kwatermistrzem został hm.
Zygmunt Rabecki.

Na II walnym zebraniu KPH (14.02.1992) przewodniczącą została Jadwiga Kracik, a zarząd stanowili: Leszek Węgrzyn, Janina Cioś – sekretarz,
Barbara Post, Wanda Pilch-Dobrowiecka – księgowa, Maria Sondel, Marian Domagalski, S. Kozub, Mariola Rabiej, E. Tkaczyk i Lucyna Bednarczyk.
We wrześniu 1992 roku w ramach KPH powstał Krąg Weteranów. W dokumencie założyciele zapisali, że : „19.09.1992 roku w XVI rocznicę powstania szczepu „Puszcza” powołujemy do życia w ramach KPH Krąg Byłych Instruktorów i Wychowanków Szczepu „Puszcza”. Celem działania Kręgu jest zachowanie tradycji szczepu i utrzymanie więzi między pokoleniami. Krąg ma charakter otwarty”. Założycielami kręgu byli: Wojciech Wróblewski, Krzysztof Czwartkiewicz, Leszek Węgrzyn, Dorota Heliasz, Małgorzata Widła, Ewa Rogowska, Iwona Wróblewska, Andrzej Polak, Iwona Kluzik, Mariusz Kluzik, Andrzej Kluzik, Aleksander Musiał i Bogdan Horowitz. Jako sympatycy kręgu zadeklarowali się: ks. Ryszard Honkisz, Zbigniew Honkisz,
Ewa Lempart-Kłusek, Wiesław Kłusek, Jakub Paluch, Zofia Rożkiewicz-Paluch, Krystyna Kracik, Jolanta Biały-Polak i Leszek Komajda. Na spotkaniu założycielskim, które odbyło się w lesie na terenie tzw. „niepołomickiego basenu” wybrano także drużynowego kręgu, którym został phm. Andrzej Polak. Po kominku wszyscy uczestnicy udali się pod gajówkę na Poszynce, gdzie ks. Ryszard Honkisz odprawił tradycyjną mszę św. w kolejną rocznicę
powstania szczepu. Z zachowanej kroniki Kręgu Weteranów dowiadujemy się także, że w dniu 20.09.1992 roku „po raz pierwszy w historii, na stadionie Klubu Sportowego „Puszcza” został rozegrany towarzyski mecz pomiędzy seniorami a juniorami szczepu „Puszcza”. Weteranów reprezentowali: Bogdan Horowitz, Andrzej Kluzik, Artur Wojtusik, Krzysztof Czwartkiewicz, Tomasz Gancarczyk. Waldemar Morton, Andrzej Polak, Wojciech Wróblewski, Leszek Węgrzyn i Mariusz Kluzik”. Niestety nie zapisano wyniku meczu.
Kolejną imprezą kręgu było spotkanie wigilijne, w którym uczestniczyło 13 członków kręgu. Kronikarz zapisał, że byli: Agnieszka Widła, Małgorzata Widła, Dorota Heliasz, Iwona Wróblewska, Wojciech Wróblewski, Leszek Węgrzyn, Olek Musiał, Janusz Łapaj, Mariusz Kluzik, Krzysztof Czwartkiewicz, Darek Gancarczyk oraz kadra: Andrzej Polak i Bogdan Horowitz. Uczestniczyli również zaproszeni hufcowi: Dorota Klima i Ryszard Zielonka. Drużynowy rozdał wszystkim uczestnikom chusty – znak przynależności do kręgu. Kolędy i piosenki śpiewaliśmy posiłkując się śpiewnikami przygotowanymi przez Leszka Komajdę, który niestety sam nie zawitał. Agnieszka Widła wywiązała się z „zadania międzyzbiórkowego” na szóstkę. Ciasta z jabłkami i makowo-serowe smakowały znakomicie. Przy świątecznym stole rozmawialiśmy o sytuacji harcerstwa w naszym środowisku, planach na przyszłość, wzajemnych kontaktach oraz współdziałaniu kręgu i hufców”. 

Pierwszym konkretnym zadaniem, jakie krąg postawił przed sobą, było opracowanie szczepowego śpiewnika. Śpiewnik ten ukazał się drukiem na XX-lecie szczepu. Jednak najistotniejsza była inicjatywa przekształcenia KPH w stowarzyszenie. Na zebraniu programowym KPH 16.04.1993 powołano komisję rewizyjną w składzie: Halina Porąbka, Lucyna Bednarczyk i Wiesław Bobowski. Na III kadencję (1994–1996) powołano 5.03.1994 roku władze w następującym składzie: Wojciech Wróblewski – przewodniczący, Mariusz Kluzik – zastępca (od września 1995 zastąpił go Włodzimierz Szreniawa), Dorota Klima zastępca, Krystyna Kracik – sekretarz stowarzyszenia, Janina Cioś – sekretarz zarządu, Lucyna Bednarczyk, Krzysztof Czwartkiewicz, Bogdan Horowitz, Jadwiga Kracik, Andrzej Polak, Halina Porąbka. W skład komisji rewizyjnej weszli: Włodzimierz Bobowski, Jakub Paluch i Aleksander Musiał. Na mocy uchwały tego zgromadzenia skierowano wniosek o zarejestrowanie KPH w sądzie jako stowarzyszenia pod nazwą: Koło Przyjaciół
Harcerstwa. Stowarzyszenie byłych instruktorów, wychowanków i sympatyków szczepu „Puszcza”. Stowarzyszenie zostało zarejestrowane w 1995 roku.
Na IV walnym zgromadzeniu KPH na kadencję 1996–1998 przewodniczącym ponownie wybrano Wojciecha Wróblewskiego, a skład zarządu stanowili: Włodzimierz Szreniawa – zastępca ds. kwatermistrzowskich, Dorota Heliasz – zastępca ds. programowych. Ewa Węgrzyn – sekretarz, Iwona Kluzik – skarbnik.
W V kadencji 1998–2000 zarząd pracował w składzie: Wojciech Wróblewski – przewodniczący, Włodzimierz Szreniawa – zastępca ds. k watermistrzowskich, Dorota Heliasz – zastępca ds. programowych, Ewa Węgrzyn – sekretarz, Iwona Kluzik – skarbnik, oraz Mariola Rabiej, Małgorzata Kubas, Leszek Komajda, Marta Węgrzyn, Paweł Miro, Ryszard Zielonka – magazynier. Komisja rewizyjna: Jakub Paluch, Grażyna Skowron, Tadeusz Jasonek. W trakcie trwania kadencji funkcję skarbnika przejęła Ewa Komajda, a funkcję zastępcy ds. kwatermistrzowskich Zygmunt Rabecki. Księgową stowarzyszenia została Halina Hofmann.
Kadencję VI 2000–2002 rozpoczął zarząd w składzie: Wojciech Wróblewski – przewodniczący, Ryszard Zielonka – zastępca ds. kwatermistrzowskich, Tadeusz Jasonek – zastępca ds. programowych, Józef Trzos, Zygmunt Ponikiewicz, Ewa Komajda – skarbnik, Ewa Korabik – sekretarz, Maria Wilusz, Małgorzata Kubas, Elżbieta Siwek, Halina Hofman – księgowa. W maju 2001 roku, w związku z objęciem przez dotychczasowego przewodniczącego funkcji Ambasadora RP w Estonii, jego obowiązki przejął Ryszard Zielonka, a Józef Trzos został zastępcą ds. gospodarczych.
W kadencji VII 2002–2005 wybrano zarząd 22 września 2002 r. w składzie: Ryszard Zielonka – przewodniczący, Wojciech Wróblewski – zastępca ds. programowych, Andrzej Augustynek zastępca ds. organizacyjnych i kwatermistrzowskich, Halina Hofmann – księgowa, Ewa Korabik – sekretarz, Ewa Komajda – skarbnik, Maria Wilusz, Małgorzata Kubas, Tadeusz Jasonek, Zygmunt Ponikiewicz, Józef Trzos. Komisja rewizyjna: Maria Rabiej
– przewodnicząca, Jakub Paluch, Krzysztof Łysek. Na tym samym walnym zebraniu, zdecydowano o dokonaniu zmiany w statucie stowarzyszenia polegającej na przedłużeniu kadencji władz do 3 lat (dotychczas 2 lata). Podjęto również uchwałę o udzieleniu poparcia w wyborach do Rady Miejskiej
Niepołomic członkom stowarzyszenia: Małgorzacie Kubas, Tadeuszowi Jasonkowi, Zygmuntowi Ponikiewiczowi i Józefowi Trzosowi. KPH zaangażowało się aktywnie w prowadzenie kampanii wyborczej.
Do Rady Miejskiej w Niepołomicach wybrani zostali na kadencję 2002–2006: Tadeusz Jasonek i Zygmunt Ponikiewicz.
W VIII kadencji (2005–2008) Zarząd pracował w następującym składzie: Wojciech Wróblewski – przewodniczący, Józef Trzos – zastępca ds. organizacyjnych, Tomasz Gancarczyk – zastępca ds. programowych, Paweł Miro – sekretarz (do 20.01.2006), Piotr Nieścieruk – sekretarz (od 20.01.2006), Halina Hofmann – skarbnik/księgowa, Zygmunt Rabecki – magazynier (od czerwca 2007 obowiązki magazyniera przejął Grzegorz Dudzik). Członkowie: Dorota Heliasz, Małgorzata Kubas, Ryszard Zielonka, Tadeusz Jasonek, Zygmunt Ponikiewicz. Komisja Rewizyjna w składzie: Maria Rabiej – przewodnicząca, Andrzej Polak, Marek Ślusarczyk –członkowie.
W IX kadencji (2008–2011) zarząd KPH pracował w następującym składzie: Tomasz Gancarczyk – przewodniczący, Wojciech Wróblewski – zastępca ds. programowych, Grzegorz Dudzik – zastępca ds. kwatermistrzowskich, Anna Gucwa – sekretarz, Halina Hofmann – księgowa oraz Paulina Szewczyk, Tadeusz Jasonek, Alina Procyk, którą od września 2009 r. zastąpił Leszek Komajda, Piotr Neścieruk, Zygmunt Ponikiewicz i Ryszard Zielonka.
Komisja rewizyjna w składzie: Jakub Paluch – przewodniczący, Marek Ślusarczyk, Małgorzata Kubas.
Na X kadencję (2011–2014) wybrano zarząd w składzie: Piotr Nescieruk – przewodniczący, Wojciech Wróblewski – zastępca ds. programowych, Tomasz Gancarczyk – zastępca ds. kwatermistrzowskich, Maria Wilusz – sekretarz, Ewa Rychtarczyk – skarbnik, Halina Hofmann – księgowa,
Marta Korabik, Karolina Zimnal-Trybała, Anna Gucwa, Leszek Komajda, Zbigniew Dyjach. W skład komisji rewizyjnej weszli: Jakub Paluch – przewodniczący, Paweł Miro i Zygmunt Ponikiewicz.

KPH w latach 1980–2011
Można wyróżnić trzy etapy w historii KPH. Pierwszy to lata 1980–1990, kiedy to kilkuosobowe grono rodziców pod przewodnictwem Janusza Biernata określaliśmy mianem KPH. Zespół ten nie miał żadnej wewnętrznej struktury i był w istocie luźną formą wspierania środowiska. W relacjach Szczep – KPH animatorem przedsięwzięć była komenda szczepu. Grono rodziców określanych mianem KPH wspierało nas podczas organizacji obozów, w rozmowach z władzami oświatowymi, firmowało uroczystości religijne, jak np. msze św. w rocznice powstania szczepu, (pierwsza odbyła się w kościele parafialnym w Niepołomicach w 1981 roku w V rocznicę powstania szczepu). Uczestniczyli oni w kampanii sztandarowej i samym przekazaniu sztandaru, które odbyło się w X rocznicę powstania szczepu we wrześniu 1986 roku. Na oficjalnej uroczystości na dziedzińcu zamku szczep przejął sztandar z rąk reprezentujących KPH – Janusza Biernata, Andrzeja Klimy i Mirosława Kudelskiego.
Kolejny etap to lata 1990–1995. KPH przyjęło statut regulujący działanie. Wprowadzono strukturę kadencyjnych władz i wybrano pierwszy zarząd (1990). Trzecietap to lata od 1995 roku do dziś, w których KPH działa jako stowarzyszenie.
Inicjatywa przekształcenia KPH w stowarzyszenie, sformułowana przez grupę byłych instruktorów i harcerzy, którzy wcześniej w ramach KPH powołali Krąg Weteranów podyktowana była zarówno potrzebą wzmocnienia pracy KPH, jak i kryzysem w pracy środowiska harcerskiego. Konsekwencjami uzyskania przez KPH osobowości prawnej było m.in. przejęcie całkowitej odpowiedzialności za majątek rozwiązanego w 1990 roku szczepu oraz
podpisanie z gminą umowy o dzierżawie ośrodka harcerskiego. To nowe zadanie sprawiło, że główne działania stowarzyszenia zostały ukierunkowane na utrzymanie ośrodka harcerskiego, prace konserwacyjne i remontowe oraz gromadzenie środków finansowych na bieżące opłaty mediów.
Utworzenie ośrodka harcerskiego było niezwykle ważne, gdyż wobec rozpoczęcia remontu zamku szczep praktycznie stracił zajmowaną tam od lat bazę. Podjęto również próby zahamowania rozpadu środowiska harcerskiego. Zanikała praca metodyczna drużyn i zastępów, KPH zaproponowała
więc pomoc w organizacji akcji obozowych. Udało się zorganizować zimowisko szczepu w lutym 1995 roku: komendant – Norbert Dziadur, oboźny – Zygmunt Rabecki, również dzięki organizacji wsparcia finansowego przez Halinę Porąbkę. KPH zorganizowało obóz szkoleniowy dla kadry
szczepu w Śnietnicy, na miejscu pierwszego obozu zorganizowanego przez szczep, pod symboliczną nazwą „Gniazdo” w czerwcu 1995. Komendant – W. Wróblewski, kwatermistrz – P. Miro, oboźny – Z. Rabecki, instruktor programowy i lekar – A. Polak, instruktor programowy – D. Heliasz, szef
grupy kwatermistrzowskiej – A. Musiał. Wspierali obóz organizacyjnie i programowo: K. Czwartkiewicz, T. Gancarczyk, B. Horowitz, J. Paluch, K. Krzyżanowski, o. D. Orczykowski i ks. R. Honkisz. Udało się również zorganizować kolonię zuchową w Suchej Górze (opiekun – Krystyna Kracik).
W tym samym roku KPH oddelegowało do bezpośredniej pracy w szczepie Dorotę Heliasz i Zygmunta Rabeckiego.
Lata 1994–1998 były niezwykle trudne. Można powiedzieć że odpowiedzialność za trwanie środowiska spadła całkowicie na KPH. Szczególnie ważnym zadaniem było utrzymanie majątku w należytym stanie oraz zagospodarowanie ośrodka. KPH rozpoczęło coroczne akcje wiosennych porządków. Uzupełniano sprzęt, m.in. Szczep wzbogacił się o dwa samochody terenowe oraz znaczącą ilość sprzętu obozowego przekazaną, z inicjatywy Wojciecha Wróblewskiego, KPH przez likwidowane Nadwiślańskie Jednostki MSWiA. Po raz kolejny Zygmunt Rabecki i Grzegorz Dudzik
uporządkowali posiadany przez środowisko sprzęt obozowy.
Przy wsparciu członków KPH Wojciecha Wróblewskiego i Leszka Węgrzyna, udało się w lutym 1987 roku zorganizować
zimowisko dla drużyny dziewcząt w Białowieży. Niestety mimo naszych starań obóz letni szczepu doszedł do skutku dopiero w 1998 roku. Komendantem została Dorota Zielonka, kuchnię prowadziły: Marta Węgrzyn i Paulina Szewczyk. Od tego roku szczep wrócił do normalnego rytmu
pracy, co było niewątpliwą zasługą Marty Górskiej pełniącej obowiązki szczepowej od 1997 roku, kiedy to po pięcioletniej przerwie reaktywowano przy wsparciu KPH szczep. W 1999 roku KPH kontynuowało wspieranie organizacji akcji letniej.
Komendantem obozu ponownie została Dorota Zielonka, kuchnię prowadziła Marta Węgrzyn, a szefem grupy kwatermistrzowskiej był Leszek Węgrzyn. Wtedy po raz pierwszy w ramach obozu szczepu został zorganizowany podobóz KPH (komendanci: Leszek Komajda, Zygmunt Rabecki).
W 1998 roku środowisko harcerskie wystawiło własną listę w wyborach samorządowych, na którą głosy oddało kilkaset osób, co pozwoliło wprowadzić do Rady Miejskiej Niepołomic kandydata KPH – Tadeusza Jasonka. Głównym organizatorem kampanii było KPH. W efekcie nasze środowisko uzyskało
w Niepołomicach więcej głosów niż SLD i AWS.
Jednak udział w kampanii wyborczej został uznany przez ówczesnego burmistrza Stanisława Kracika za działanie wrogie. W ramach retorsji podjął on próbę zabrania harcerzom połowy ośrodka. Wobec odmowy przekazania przez KPH części ośrodka stowarzyszeniu karateków wskazanemu przez burmistrza, gmina skierowała sprawę do sądu. Przez prawie dwa lata toczył się kompromitujący dla władz samorządowych proces. Po kolejnych
wyrokach sądu nieuznającego podstaw prawnych gminy do takich działań wydawało się, że sprawa została ostatecznie zamknięta. Niestety w  październiku 2002 dowiedzieliśmy się, że teren ośrodka harcerskiego ma być przeznaczony na budowę basenu pływackiego. Nie pomogły próby
rozmów z burmistrzem podejmowane przez zarząd KPH. Prosiliśmy o niewielką korektę planów, aby nie było konieczności usunięcia starych drzew, oraz zajęcia naszego zielonego terenu — bezskutecznie. Natomiast gmina po raz kolejny wniosła sprawę do sądu o unieważnienie umowy dzierżawy ośrodka przez Stowarzyszenie.
Proces trwał do 2009 roku, kiedy to ostatecznie został wydany pozytywny dla gminy werdykt. Na skutek działań budowlanych zniszczono kilka starych drzew, część ogrodzenia ośrodka, oraz dziesiątki nowo zasadzonych krzewów i drzew. Straciliśmy teren ogniskowy, boisko do kosza. Tylko dzięki determinacji młodzieży kierowanej przez Macieja Klimę i Karolinę Rabiej oraz członków KPH: Zygmunta Ponikiewicza, Leszka Węgrzyna i Eligiusza Rabieja, którzy zablokowali, mimo interwencji policji, przejęcie przez firmę budowlaną całości ośrodka, zachowaliśmy pozostałe obiekty.
W 2009 roku zgodnie z wyrokiem sądu przekazaliśmy gminie obowiązki związane z użytkowaniem ośrodka. W między czasie Stanisław Kracik przestał pełnić obowiązki burmistrza, a jego miejsce zajął Roman Ptak, który zaproponował polubowne zakończenie sporu i zdecydował o ponownym powierzeniu ośrodka w dzierżawę KPH. Ponadto dzięki niemu wyremontowano budynek „dużej harcówki” oraz wzniesiono nowe ogrodzenie wokół
ośrodka. 

KPH przez ostatnie lata stało się instytucją nie tylko w świetle prawa, ale co najważniejsze, aktywnym środowiskiem skupiającym aktualnie około 50 członków. Nakładem KPH ukazał się Śpiewnik 20-lecia i jubileuszowy numer „Brzasku” (1996) z tej samej okazji. Specjalne wydania „Brzasku”
z okazji 25-lecia (2001), „Harcerskich Spotkań Z Ojcem Świętym” (2002) czy „Pomocne ręce” (2009). Współorganizowaliśmy obchody jubileuszy 25, 30 i 35-lecia szczepu. Z okazji 25-lecia szczepu KPH zainicjowało wykonanie i umieszczenie na ścianie kościoła parafialnego wotywnej tablicy. Podobnie w 2011 roku w 100-lecie harcerstwa KPH sfinansowało pamiątkową tablicę poświęconą niepołomickiemu harcerstwu. Wspierało też każdego roku  organizację akcji letniej – przygotowanie sprzętu, transport, grupa kwatermistrzowska itp. Warto wspomnieć, że w 2007 roku zorganizowaliśmy
pierwszy obóz konny dla harcerek w Iwkowej – Dorota Zielonka, Paulina Szewczyk. Zainicjowaliśmy organizacje stanic zuchowych w ośrodku harcerskim.
Przywróciliśmy tradycję uroczystego wręczania odznaczeń „Pomocne ręce”. Ze środków stowarzyszenia utrzymywany jest w całości ośrodek harcerski i wspierana praca metodyczna szczepu. Ale KPH nie tylko zbiera pieniądze, pracuje przy remontach ośrodka, czy pomaga organizować obozy. Stanowi już bowiem specyficzną wspólnotę byłych instruktorów i harcerzy oraz sympatyków. Ich dzieci a nawet wnuki są już zuchami, harcerzami czy instruktorami. Majówki KPH, coroczne msze św. w rocznicę powstania szczepu, spotkania wigilijne, porządki wiosenne, stanice zuchowe, udział w grupach kwatermistrzowskich, podobozy KPH, wyprawy na miejsca dawnych obozów, to nowe formy w życiu środowiska, które rozrosło się już
w naturalny sposób na kolejne pokolenia.